این روزا هرکی رو میبینیم یه جورایی داره نقش بازی میکنه...انگار اصلا یادش رفته که تو این 70/80 سال عمر بااااید زندگی کنه... باید برای اون یکی دنیاش آماده بشه

اصلا ما انسان ها از ازل فراموشکار بودیم...

اصلا یادمون میره این دنیا برای چیه...

برای کیه...

اصلا این شعر یادمون رفته:

                                                مرغ باغ ملکوتم نیم از عالم خاک

                                                 چند روزی قفسی ساخته اند از بدنم

                                                                                                                          "مولانا"

اگه ما انسان ها همیشه به این شعر و این مسئله فکر کنیم از بعضی از کار های مزخرفمون(بلا نسبت شما عزیزان!) دست بر میداریم...

بیشتر زندگی میکنیم ... کمتر به مسائلی از جمله پول فکر میکنیم...

+بعضی رو میشناسم که فقط فکرش پوله... پول و پول و پول...بخاطر پول حاضره به نزدیکترین آدماش دروغ بگه... نقش بازی کنه ... و حتی خودش رو خوار کنه و بره دست و پای دیگری رو ببوسه نه از روی تواضع و یا فروتنی و یا پی بردن به اشتباهات گذشته!!!! بلکه برای حیله و نیرنگ...برای نقش بازی کردن ... برای فریب دادن...برای پول ...

++ای کاش میشد بعضی روزا و یا لحظه ها رو stop کرد و همونجا میموند... اصلا همونجا می مُرد...

+++یخورده کمتر بخاطر پول یا هرچیز دیگه ای نقش بازی کنیم...یخورده هم زندگی کنیم...زندگی... نه بردگی ... اونم بردگی پول!