• در محرم شهید بشویم ..
• در محرم شهید بشویم -2 | نماز اول وقت
• در محرم شهید بشویم -3 | یک سوزن به خودت بزن...
• در محرم شهید بشویم -4 | یه لحظه صبر کن!...
• در محرم شهید بشویم-5 | بچه درسخون
• در محرم شهید بشویم-6 | مگه خودت اشتباه نمی‌کنی؟
• در محرم شهید بشویم-7 | نباید سرباز امام زمان غذای شبهه ناک بخورد!
• در محرم شهید بشویم-8 | مواظب خون دوست شهیدتان باشید
• در محرم شهید بشویم-9 | این تلافی آن است!
• در محرم شهید بشویم-10 | ما هم اکنون در کربلا هستیم...
• 
  

---

آیت الله بهجت را می‌گویم

آقا از حرم که می‌خواست برگردد، مشت‌هایش را می‌بست و دیگر باز نمی‌کرد تا برسد خانه و روی سر بچّه‌ها دست بکشد.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

چند ساعت مانده بود به اذان صبح.

طبق معمول بلند شده بود برای تجدید وضو.

هوا خیلی سرد بود.

از اتاق بیرون رفته بود.

آنجا خورده بود زمین و دیگر نتوانسته بود، بلند شود.

چند ساعت بعد که آقا را پیدا کرده بودند، دیده بودند؛ در حالی که بدنش از سرما خشک شده، همان طور که روی زمین افتاده، دارد ذکرهایش را می‌گوید. گفته بودند: خُب چرا صدا نکردید؟

گفته بود: خُب نخواستم اذیّت بشوید.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

یکی از اطرافیان بچّه‌شان از جایی پرتاب شده بود و توی کُما بود.

زنگ زده بودند برای التماس دعا.

آقا آن رقّت قلب همیشگی را که وقتی کسی التماس دعا می‌گفت، پیدا نکرده بود.

یکی از اهل خانه پرسیده بود: جریان چیست؟

گفته بود: وقتی اجل کسی حتمی است، کاری نمی‌شود کرد.

اینها از ما شاکی باشند بهتر است تا اینکه از خدا شاکی باشند.

در عوض ما دعا می‌کنیم خدا به بهترین نحو برایشان جبران کند.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

کارهای شخصی‌اش را به هیچ وجه به کسی نمی‌گفت.

مثلاً می‌آمد پایین می‌دید که دندان‌هایش را جا گذاشته، بر می‌گشت بالا دندان‌ها را برمی‌داشت یا دنبال عصایش که می‌خواست بگردد، به هیچ کس نمی‌گفت.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

مشهد که می‌رفتند خیلی مقیّد بود که در نگه‌داری از بچّه‌ها کمک کند تا عروسشان هم به زیارت برسد.

می‌گفت: بچّه‌ها را بگذارید پیش من. وسایل و خوراکی‌هایشان را هم بگذارید و خودتان بروید زیارت.

از حرم که برمی‌گشتند، می‌دیدند آقا بچّه را بغل کرده تا آرام باشد یا خوابانده و همین طوری توی بغلش راه می‌برد که بیدار نشود و در حال ذکر و عبادت خودش است…

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

مقیّد بود که تولّد افراد را بهشان تبریک بگوید.

بعضاً به بچّه‌ها هم هدیه می‌داد.

به عروسشان هم همین طور. روز تولّدش که می‌شد می‌گفت: غذای کافی درست کنید.

و فقرا و همسایه‌ها را اطعام کنید.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

آن وقت‌ها که بچّه کوچک داشتند، به خانمش گفته بود: فقط مراقب بچّه‌ها باش. لازم نیست به خاطر من مطبخ بروی. یک آب ساده هم که توی هاون بکوبی با هم می‌خوریم.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

امان از آن روزی که برای گرفتاری یک کسی یا شفای مریضی به آقا التماس دعا می‌گفتند.

یک ریز آقا باید حال آن شخص را می‌پرسید، ببیند گرفتاری‌اش برطرف شده یا نه.تا خبر برطرف شدن گرفتاری را هم نمی‌شنید، دست بردار نبود.

باید مواظب بودند وقتی التماس دعا می‌گویند، یک جوری بگویند که آقا بو نبرد که آن گرفتاری چه بوده.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

یکی از مرغ‌ها مریض شده بود.

خیلی حالش بد بود.

اهل خانه چندان موافق نبودند که مرغ‌ها از قفس بیرون بیایند.

خُب کثیف کاری می‌شد.

آقا هر روز مرغ مریض را یک ساعتی از قفس بیرون می‌آورد و خودش بالای سرش می‌ماند و مراقب بود.

می‌گفت: خُب حیوان باید قدم بزند که حال و هوایش عوض شود و «بهبود» پیدا کند.

یک ماهی بود که حیوان کاملاً حالش خوب شده بود…

فردای عصری که آقا رحلت کرد، دیده بودند که حیوان هم مرده …

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

مقیّد بود مرغ و خروس توی خانه داشته باشند.

و هم مقیّد بود رسیدگی به مرغ و خروس‌ها را خودش تنهایی انجام دهد.

صبح از مسجد که برمی‌گشت، اوّل آب و دانه مرغ و خروس‌ها را می‌داد و قفسشان را مرتّب می‌کرد.

خودش پوست خیارها و غذاهای مانده را از توی خانه جمع می‌کرد، می‌آورد برای حیوان‌ها.

بعد ظرفی را که با آن غذا آورده بود، توی حوض می‌شست و می‌آورد داخل خانه. یک بار هم اوّل شب به مرغ و خروس‌ها سر می‌زد.

یک بار هم بعد از عبادت یک ساعته سرشب‌هایش. یک بار هم موقع خواب که روی قفس را با پتوی مخصوصشان می‌پوشاند.

می‌گفت سرما می‌خورند.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

بچّه توی حیاط بازی می‌کرد.

هی دور و بر درخت انار می‌پلکید.

آقا هی می‌گفت: از دور و بر آن درخت بیا این طرف بازی کن.

فعلاً دور و بر آن درخت نباش.

بچّه گوش نمی‌کرد.

تا اینکه زنبور دستش را نیش زد.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

رفته بودند آقا برایشان خطبه عقد بخواند.

آقا خطبه را که خوانده بود، به عروس و داماد گفته بود: حالا یک سفارش به عروس خانم دارم. یک سفارش هم به آقا داماد. منتها وقتی سفارش عروس خانم را می‌گویم آقا داماد باید گوشش را بگیرد و نشنود. وقتی هم سفارش آقا داماد را می‌گویم عروس خانم باید گوشش را بگیرد و نشنود.

حالا کدامتان اوّل دست روی گوشش می‌گذارد؟…

بعد گفته بود: شوخی کردم. نمی‌خواهد دست توی گوشتان فرو کنید.

امّا هر کدامتان بدانید که نباید به سفارش آن یکی کاری داشته باشید.

منظور آقا این بود که عروس و داماد نباید یک سره توی روی هم در بیایند و بگویند چرا به سفارش آقا عمل نکردی …

هر کس باید به فکر سفارش خودش و وظیفه خودش باشد…

عاقد آیت الله بهجت بود.

داماد هم علیرضا پناهیان بود.

٭٭٭

دختر بچّه پرتقال دلش خواسته بود.

مادرش گفته بود: توی این فصل پرتقال از کجا پیدا کنیم؟

بعد از چند دقیقه دختر بچّه با یک پرتقال وارد اتاق شده بود.

هیچ کس نمی‌دانست این پرتقال را کی دست او داده.

آقا فرموده بود: این بچّه توی حرم دلش پرتقال خواسته بود.

حالا با قاعده به او پرتقال داده‌اند.

منظور آقا این بود که توی حرم هر چیزی که واقعاً دلت بخواهد با قاعده می‌آورند، بهت می‌دهند.

«با قاعده» یکی از آن تکیه کلام‌های شیرین آقا بود.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

می‌گفت: بچّه‌ها را که حرم می‌برید.

حتماً خوراکی دستشان بدهید که توی حرم بخورند…

آیت الله بهجت را می‌گویم.

٭٭٭

اگر ناراحتی یا غم و غصّه‌ای توی صورت کسی می‌دید، حتّی پیش آمده بود که نمازش را نمی‌خواند تا یک جوری آن ناراحتی را برطرف کند و صورت آن شخص را خوشحال ببیند، آن وقت نمازش را می‌خواند.

می‌گفت آدم اگر یک نفر را خوشحال کند، همان موقع خدا یک ملک خلق می‌کند که او را از بلاها مصون نگه دارد.

آیت الله بهجت را می‌گویم.

---

فردا دیر است، همین امروز وضو بساز!

طیّ یک‌ سال و نیم گذشته، وقتی جریان حوادث «سوریه» بالا گرفت، بارها، مستقیم و غیر مستقیم در معرض این سؤالات قرار گرفتیم که: آیا ممکن است آنچه در سوریه می‌گذرد، مصداق پیش‌بینی روایت‌ها درباره خروج سفیانی از شام باشد؟

هرچه بر میزان جنایت‌های سلفی‌ها، به عنوان فرزند‌خواندگان ابوسفیان و معاویه نیز افزوده شد، بر این گمان دامن زد؛ به ویژه، وقتی که گردان‌های شمر، حرمله و معاویه و … از سی و سه کشور دنیا در سوریه، روی حجاج بن یوسف ثقفی را سفید کردند و به رسم سفیانی، شکم زنان را دریدند و کودکان بیگناه را سر بریدند.

همواره در پاسخ سؤال‌کنندگان محترم عرض کرده‌ام: باید منتظر شد. ما هم امید داریم، برآیند وقایع، به اوّلین نشانه حتمیّ ظهور، یعنی خروج سفیانی بیانجامد. شتاب نکنید! امید می‌ورزیم این درد جانکاه که امروز شرق اسلامی را به ستوه آورده، فرزند مبارک موعود را ثمر دهد.

موضوع این مقاله، آنچه ما نشانه رفته‌ایم ـ وقایع سوریه و سفیانی ـ نیست. موضوع مقاله، «خودمان» هستیم.

بی مقدّمه عرض می‌کنم در طول تاریخ حیات بشر بر پهنه خاک، از میان میلیون‌ها و شاید میلیاردها زن، تنها و تنها یک زن و آن هم برای یک بار بی دیدار شویی، باردار و به اذن‌الله فرزندی مبارک را به خلق عالم هدیه نمود و او حضرت مریم عذرا(س) بود؛ وگرنه، حسب سنّت ثابت آفریدگار هستی، همواره فرزندان جسم و جان آدمی، پس از دیدار زنی و مردی و تزویج آن دو پای به عرصه حیات گذارده‌اند تا دانسته شود آنکه بی ازدواج، تولّد فرزندی را چشم ‌می‌دارد، خام طمعی بیش نیست.

زایش جان آدمی نیز همچون زایش جسم او در گرو تزویج است. تا روح خام، همچون رَحِمْ خام، پذیرای نطفه قوی معرفت نشود و در ازدواج با روح بلند مردان صاحب معرفت بارور نگردد، فرزند «آگاهی و آمادگی» به دنیا نمی‌آید تا در میدان عمل مجاهدانه، پرده‌های جهالت، بی‌خردی، بی‌ایمانی، لاقیدی و ناپاکی دریده شود و نور ایمان و رستگاری از افق زندگی انسان‌ها سربزند. از اینجاست که می‌بایست از خود بپرسیم: در شمارش روزان و شبان و پیگیری حوادث جاری در شرق اسلامی، زایش کدامین رَحِمْ بارور را چشم ‌می‌داریم؟

به فرض آنکه، حَسبِ مشیّت الهی و در پاسخ به درخواست تنومندترین و پربارترین درخت وجود فرزندان انسان، در ادامه وقایع شامات، واقعه شریف ظهور فرزند مقدّس ایمان و انسان حادث شود، در آن شرایط، در پناه کدام نبیّ ‌مرسل، ولیّ یا قدّیسی می‌توان قرار گرفت؛ در حالی که در اثر خامی و عدم آگاهی و آمادگی، به انکارش خواهیم نشست یا آنکه، با شمشیر آخته در مصاف با او درخواهیم آمد؟

درباره مقابله و انکار بسیاری از این امّت در وقت ظهور، روایت‌های بسیاری وارد شده است.

بادهای مسموم و ناپرهیزگاری، چنان جسم و جان ما را ضعیف و رنجور ساخته که بیم آن می‌رود که از شاخه نحیف و شکوفه‌های پلاسیده و پژمرده آن، هیچ میوه و ثمری نیاید.

مطالعه ساده سلسله وقایع و حوادث جاری، ما را متذکّر می‌سازد که به همان سان که آژیرهای خطر پیش از حمله هوایی، انسان‌ها را به پناهگاه فرا می‌خواند تا از هجوم بمب‌ها مصون بمانند، وقایع سخت پیرامونی، در جغرافیای شرق و غرب عالم نیز، آژیرها را به صدا درآورده‌اند تا همگان به پناهگاه پناه برند.

حال باید پرسید: چگونه است که به‌رغم این‌همه خطر ، به جای جستن جان پناه، در فضای باز، آسمان شب را در جست‌وجوی هواپیمای مهاجم می‌کاویم؟

در حدیثی شریف، حضرت امام صادق (ع) با اشاره به امتحانات سخت سال‌های غیبت و زمین خوردن بسیاری از مردم در آن میانه می‌فرمایند:

«إِنَّ هَذَا الْأَمْرَ لَا یَأْتِیکُمْ إِلَّا بَعْدَ إِیَاسٍ وَ لَا وَ اللَّهِ حَتَّی تُمَیَّزُوا وَ لَا وَ اللَّهِ حَتَّی‏ تُمَحَّصُوا؛

این امر (فرج امام زمان(عج) ) برای شما محقّق نمی‌شود؛ مگر بعد از نا‌امیدی، نه به خدا قسم محقّق نمی‌شود تا اینکه (خوب و بد شما) از هم جدا شوید. نه به خدا قسم محقّق نمی‌شود؛ مگر اینکه از ناخالصی‌ها پاک شوید.»۱

خود بنیادی، چنان انسان امروز را مست و به خود غرّه ساخته و اعتماد به نفس شیطانی چنان امر را بر ساکنان کنونی زمین مشتبه ساخته است که خود و مردمی چونان خود را مستغنی از امام راهبر منصوب از سوی حق می‌شناسند و تدبیرگری نفسانی را کافی برای تجربه عدالت تمام، امنیّت تمام و برخورداری تمام می‌دانند. از اینجاست که چونان مردمی سیر و مستغنی، واقعه شریف و عظیم ظهور کبرای منجیّ منتقم را در حاشیه حیات خویش و زنگ تفریح روزان و شبانِ آفت‌زده، تلقّی می‌کنیم.

با مراجعه به روایت سابق، می‌توان دریافت که: تنها در پناه یأس از خود و مردمی چونان خود، رجوع حیث تفکّر (در احساس اضطرار تمام) معطوف به امام مبین، صاحب عصر و زمان می‌شود؛ مگر نخوانده‌ایم که دعا، در وقت احساس اضطرار تمام، به هدف اجابت می‌رسد؟

«أَمَّنْ یُجیبُ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ یَکْشِفُ السُّوء وَ یَجْعَلُکُمْ خُلَفاءَ الْأَرْضِ أَ إِلهٌ مَعَ اللَّهِ قَلیلاً ما تَذَکَّرُونَ؛۲

[کیست] آن کس که دعای مضطرّ را اجابت می‏کند و گرفتاری را برطرف می‏سازد و شما را خلفای زمین قرار می‏دهد؛ آیا معبودی با خداست؟! کمتر متذکّر می‏شوید!»

در حدیث دیگری امام صادق (ع) می‌فرمایند:

«لَاوَ اللَّهِ، لَایَکُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْیُنَکُمْ حَتّی‏ تُغَرْبَلُوا؛ لَاوَ اللَّهِ، لَایَکُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْیُنَکُمْ‏ حَتّی‏ تُمَیَّزُوا؛ لَاوَ اللَّهِ، لَایَکُونُ مَا تَمُدُّونَ إِلَیْهِ أَعْیُنَکُمْ إِلَّا بَعْدَ إِیَاس؛۳

نه قسم به خدا! آنچه چشم‌انتظارش هستید، واقع نمی‌شود تا اینکه غربال شوید. نه به خدا قسم! آنچه چشم انتظارش هستید، واقع نمی‌شود تا اینکه (خوب و بدتان) از یکدیگر تمییز داده شوند. نه به خدا قسم! آنچه چشم انتظارش هستید، واقع نمی‌شود؛ مگر پس از یأس و ناامیدی.»

از این‌روست که از خود می‌پرسم:

راستی؛ پیش از چشم داشتن به زمینه‌های خروج سفیانی و آنچه در سوریه می‌گذرد، تا چه حد، نگاهمان معطوف به وضع خودمان است؟

جمله پیشامدها، سختی‌ها و آنچه که از تلخ  و شیرین روزگار و ابنای روزگار به ما می‌رسد، دام‌هایی گسترده‌اند تا مردم غربال شوند و در آزمودگی تمام از هم جدا شوند و این خود، ناظر بر حکمت خداوند کریم است.

تا معلوم شود صالح کیست و طالح ره به کدامین دیار می‌پوید.

در عصر و روزگار ما، دام‌های گسترده ابلیس و جنودش بسیاری از ناپرهیزگاران را به فسق و جماعتی دیگر را مبتلای فساد کرده است.

میان‌حالان، آرام و در سکوت به جمع فاسدان و مفسدان می‌پیوندند و فاسدان، آرام و در سکوت به صف فاسقان تا زنجیره فرمان‌برداران ابلیس تکمیل و زمینه‌های حکومت پلیدش، قبل از ظهور کبرای امام حق کامل شود.

در این وقت است که باید به خدا پناه برد.

بدا به حال ما آنکه، در عین ابتلاء به فسق و فساد، خود را برگزیده، گل سرسبد و در زمره شیعیان نشان شده آل محمّد(ص) می‌شناسد.

• بدا به حال آنکه ناپرهیزگاری، رزق حلال و طیّب و طاهر را به حرام و شبهه آلوده  کرده است. در حالی که از خود نمی‌پرسد؛ آنچه  را که می‌خورد و در انبان می‌انبارد از کجا آمده و سهم کدامین فقیر و مسکین و درمانده را در خود پنهان دارد؟

• بدا به حال آنکه تظاهر به دین‌داری را دامی برای شکار ضعیفان و چپاول مایملک بی‌پناهان کرده‌ است؛

• بدا به حال آنکه مشی در جاده مفسدان و فاسقان را نشانه شخصیّت و آراستگی دانسته و بدان فخر می‌فروشد؛

• بدا به حال آنکه دیگر بار، عهد جاهلی را پاس داشته و دین را به دنیا می‌فروشد؛

• بدا به حال آنکه در عین ابتلا به نجاسات ظاهری و باطنی، خود را در زمره منتظران ظهور می‌شناسد.

حضرت امام زمان(عج)، در توقیع مبارک خویش متذکّر می‌شوند:

«فَإِنَّ‏ أَمَرنَا یَبْعَثُه‏ فَجْأَه؛۴

همانا به حقیقت کار ما [فرج و ظهور] را به طور ناگهانی برمی‌انگیزد.»

و این برانگیختگی ناگهانی، همان شهاب ثاقبی است که در میان شبی طولانی و سیاه فرود می‌آید؛ در حالی‌که هیچ‌کس آمدنش را باور نمی‌آورد.

امام باقر (ع) فرمودند:

«یَظْهَرُ کَالشِّهَابِ‏ الثَّاقِبِ‏ فِی اللَّیْلَهِ الظَّلْمَاء؛۵

امام عصر(عج) همچون شهاب ثاقب (سنگ آسمان شکافنده) در شب تاریک ظاهر می‌شود.»

برای نزدیک بودن واقعه شریف ظهور، صدها نشانه در آسمان و زمین می‌توان سراغ گرفت. مگر در دعای شریف عهد نفرمودند:

«إِنَّهُمْ یَرَوْنَهُ بَعِیداً  وَ نَراهُ قَرِیباً؛

آنان [منکران] آن را دور می‌بینند و ما نزدیک می‌شناسیم.»

با صمیمیّت تمام با خود می‌گویم:

برای نزدیک بودن خودم به «خالصان از غربال گذشته چشم به راه» چه نشانه‌هایی می‌توان سراغ گرفت؟

به خود نهیب می‌زنم:

فردا بسیار دیر است. همین امروز و همین ساعت باید اذان سر داد، اقامه خواند به نماز ایستاد.

«حَیَّ عَلَی الصَّلَاهِ! حَیَّ عَلَی‏ الْفَلَاحِ!‏ حَیَّ عَلَی‏ الْفَلَاحِ‏ حَیَّ عَلَی خَیْرِ الْعَمَل!»

‏نماز و فلاح و ورود به خیرترین عمل، جز با قامت بستن بر آستان حضرت ولیّ الله الاعظم، مهدی صاحب الزّمان، ارواحنا له الفداء راست نمی‌آید.

قامت‌بستن، جز با وضو و تطهیر جسم و جان از همه آنچه که از نجاسات ظاهری و باطن بر خود بسته‌ایم، راست نمی‌آید.

کدامین مؤمن را می‌توان سراغ گرفت که پیش از تطهیر و وضو، به نماز ایستاده باشد؟

به خود نهیب می‌زنم:

فردا دیر است، همین امروز وضو بساز!

اسماعیل شفیعی سروستانی

پی‌نوشت‌ها:

۱٫ مجلسی، بحارالانوار، ج ۵۲، ص۱۱۱، ح۲۰٫

۲٫ سوره نمل، آیه ۶۲٫

۳٫ مجلسی، بحارالانوار، همان، ص ۱۱۲، ح۲۳٫

۴٫ طبرسی، احتجاج، ج۲، ص ۳۲۴٫

۵٫ مجلسی، بحارالانوار، همان، ج۲۴، ص۷۸٫

---

در صبح جمعه ای که نوشتند می رسی

نماز چه کسانی را نفرین می کند؟

پس روزگاری می‌آید که مردم شکم‌هایشان خدایشان است، موقع نماز و وقت نماز به دنبال شکم هستند. الان نانوایی‌ها و رستوران‌ها چه خبر است؟ در خانه‌ها بعضی در حال ناهار خوردن هستند و فکر نماز نیستند...

 

« بسم الله الرحمن الرحیم »

 

آیت‌الله مجتهدی رابطه خوبی با طلاب داشت، طوری که فضای گرم و صمیمی بر حوزه علمیه‌شان حاکم بود. این استاد برجسته اخلاقی، مباحث را چنان رسا ارائه می‌‌داد که بر دل می‌‌نشست؛ به طوری که حتی هم ‌اکنون نیز نشستن پای صحبت و کلاس اخلاق ایشان خالی از لطف نیست.

 

اهمیت نماز اول وقت

 

پس روزگاری می‌آید که مردم شکم‌هایشان خدایشان است، موقع نماز و وقت نماز به دنبال شکم هستند. الان نانوایی‌ها و رستوران‌ها چه خبر است؟ در خانه‌ها بعضی در حال ناهار خوردن هستند و فکر نماز نیستند.

 

کسانی که نماز را در اول وقت نمی‌خوانند نماز آنها را نفرین می‌کند و می‌گوید خدا تو را ضایع و خراب کند همان طور که تو مرا ضایع و خراب کردی.

 

به همین خاطر هم هست که این گونه افراد همیشه گرفتار هستند و می ‌گویند آقا من هر کار می‌کنیم نمی‌شود این کار، آن کار. این برای این است که نماز اول وقت نمی‌خوانی و پدر و مادر از دست تو ناراضی هستند.

 

از ملا می‌پرسند: چرا هر کار می‌کنیم کارمان به سامان نمی‌شود؟[در جواب گفت] برای اینکه نماز اول وقت نمی‌خوانی و نماز هم نفرین‌تان می‌کند.

 

استاد ما مرحوم آقای برهان ۶۵ سال پیش بر روی منبر می‌گفت و من هنوز یادم هست که می‌فرمود: آن کسی که نماز مغرب را آن قدر دیر بخواند که آسمان پر از ستاره شود چنین کسی ملعون است.

 

به همین خاطر هم بود که هنوز توی مأذنه گل دسته قم اذان می‌گفتند و وسط‌های اذان بود که آیت‌الله مرعشی نجفی به رکوع می‌رفتند یعنی آن قدر نماز را زود شروع می‌کرد مبادا که ستاره به آسمان بیاید. صبح‌ها هم همین طور اگر کسی آن قدر نماز صبحش را دیر بخواند که آسمان دیگر ستاره‌ای نداشته باشد چنین کسی هم ملعون است.

 

بنابراین دو نفر ملعون هستند: اول آن کسی که آن قدر نماز مغرب را دیر بخواند که آسمان پر از ستاره شود و دوم آن کسی که آن قدر نماز صبح را دیر بخواند که ستاره‌ای در آسمان باقی نمانده باشد و نزدیک طلوع آفتاب باشد این دو نفر ملعون هستند یعنی از رحمت خدا به دور می‌باشند.

 

شیخ رجبعلی خیاط می‌گفت: من هر وقت که نماز می‌خواندم نمازهایی مثل نماز امام زمان یا نماز جعفر طیار از خداوند حاجتی می‌خواستم یک روز گفتم بگذار یک بار برای خود خدا نماز بخوانم و حاجتی نخواهم شاعر می‌گوید:

 

تو بندگی چو گدایان به شرط مزد نکن/ که خواجه خود روش بنده‌پروری دارد

 

همان شب شیخ رجبعلی خیاط در عالم خواب دید که به او گفتند چرا دیر آمدی؟ یعنی چه یعنی تو بادید ۳۰ سال پیش به فکر این کار می‌افتادی حالا سر پیری باید بفهمی و نماز بخوانی و حاجتی طلب نکنی.

 

ما هر وقت جایی گیر می‌کنیم و اصطلاحا دم‌‌مان در تله‌ای کیر می‌کند می‌گوییم خدا. این شعر را استاد من شیخ اکبر برهان ۶۲ سال پیش در مسجد لرزاده بر روی منبر می‌خواندند و من هنوز به یاد دارم که:

 

هر وقت که سرت به درد آید/ نالان شوی و سوی من آیی

 

چون دردسرت شفا بدادم/ یاغی شوی و دگر نیایی

ما هر وقت با خدا کار داریم خدا را صدا می‌زنیم چه قدر خوب است که وقتی هم که کاری نداریم بگوییم خدا.