پانویس:
فارغ از سره و ناسره کردن، انصافا چرا آمریکا که روزانه پهپادهایش چند ده
تن از شهروندان پاکستانی و افغانی بی گناه را مورد هدف قرار می دهد و در
آخر داستان هم قائله را با یک عذرخواهی هم می آورد، به یکباره نگران حال یک
شهروند پاکستانی می شود و این همه تجلیل و تقدیر از او بعمل می آورد؟
دولتی
که برای شهروند خود که در رفح زیر بولدزرهای رژیم وحشی صهیونیست جان می
دهد حتی از یک موضع گیری خشک و خالی هم دریغ می کند. حتی پس از شکایت
والدین راشل از دادگاه، وقتی حکم بر برائت قاتل صهیونیستی وی
داده می شود ، دولت آمریکا در عین وقاحت حمایت بی شائبه ی خود را از
اسرائیل اعلام می دارد و خود را همچون سگ قلاده به گردن اسرائیل می شمرد و
جالب تر اینجاست که می کوشد تا ژست ابرقدرتی خود را حفظ کند.
این
که بر آمریکا چه گذشت که به اینجا رسید ، بماند. چه کسانی و از چند قرن
پیش بوق و کرنا کردند تا یهودی ها برای خود کشوری مستقل بنا کنند، بماند.
اینکه چه کسانی اسرائیل را هنوز پابرجا داشتند هم باز بماند.
خوار کردن آمریکایی ها توسط اسرائیل تازگی ندارد. زمانی که اسرائیل در جنگ با اعراب قرار
داشت و در این جنگ از حمایت های آمریکا برخوردار بود، ناو لیبرتی برای
نظارت بر ارتباطات کشورهای در حال جنگ و به عبارتی برای جلوگیری از جنگ
اسرائیل با شوروی به حوالی صحرای سینا در دریای سرخ فرستاده شد. اما در
نهایت حیرت ساعت 8 صبح 8ژوئن 1967 ، اسرائیل با موشک های ناپالم خود این
ناو آمریکایی را هدف قرار داد و کشتی را واژگون نمود و به همراه آن 34 خدمه
ی آن کشته شدند و حدود 170 نفر نیز، از جمله کاپیتان کشتی، فرمانده
ویلیام مک‌گوناگل، به شدت زخمی شدند.
خواری و خفت تا این حد..!
حال
اگر نیم نگاهی به ماجرای ملاله بیندازیم خواهیم دید که توجیهی بالاتر از
این برای آمریکایی ها نیست که جنگ های خود را در خاورمیانه بویژه کشتار
زنان و کودکان و شهروندان بی گناه موجه جلوه دهند.
این تمام ماجرایی است که ملاله خواسته یا نخواسته گریبانگیرش شده است!
مصطفی یوسفی مرام
