منجی عصر

دیگر قدر قلم را نمی دانیم

حرمت و جای حرف و نوشته ها به چالش کشیده شده اند

قبلا ها دست هایمان را مشت می کردیم و قلم در دست می گرفتیم

بهای کاغذ های گران می پرداختیم

و حرف حساب می زدیم

انقدر که هرچه می نوشتیم قلممان کوچک تر می شد در برابر عظمت نوشته ها

راحت پاک نمی شد هر انچه حک می شد

اگر هم پاک می شد لکه ی سیاهی می ماند تا حواست را بیشتر جمع کنی

تا هرکسی هم که خواست آن را بخواند ، بداند که این متن خطا داشته است

عجب دنیایی شده است ، حرصم را در می آورد

آخر خودم همین متن را بدون در دست داشتن قلمی که اینگونه ستایشش کردم نوشتم

و دارم صفحه ی گوشی ام را لگد می کنم

وقتی مینویسم حس می کنم باید چیزی را بکوبم .... نه بسازم ... نه حک کنم ...

نشد هم پاکش می کنم

اصلا صفحه ی بعد ، چیزی که زیاد است جا ...

اشتباه هم نوشتم کسی نمی فهمد

اشک هم ریختم جایش نمی ماند