منجی عصر

بر خاکی نشسته بودم ؛

که خدا آمد و کنارم نشست !

گفت : مگر کودک شده ای !؟

که با خاک بازی میکنی ! 

گفتم : نه ! ولی . . .

از بازی آدمهایت خسته شده ام ! . . .

همان هایی که حس می کنند هنوز خاکم ! . . .

و روح تو در من دَمیده نشده ! . . .

من با این خاک بازی میکنم ،

تا آدمهایت را بازی ندهم !

خدا خندید ! . . .

پرسیدم خدایا ؛

چرا از آتش نیستم !؟

تا هرکه قصد بازی داشت را بسوزانم !

خدا امّـا ساکت بود !

گویا از من دلخور شده بود ! گفت : 

تو را از خاک آفریدم

تا بسازی ! . . . نه بسوزانی ! . . .

تو را از خاک ازعنصری برتر ساختم . . .

از خاک ساختم

که با آب گـِل شوی و زندگی ببخشی . . .

از خاک که اگر آتشت بزنن ! . . .

بازهم زندگی میکنی و پخته تر میشوی . . .

باخاک ساختمت تا همراه باد برقصی . . .

تو را ازخاک ساختم

تا اگر هزار بار آتش و آب و باد تو را بازی داد ! . . .

تو برخیزی ! . . .

سر برآوری ! . . .

در قلبت دانهٔ عشق بکاری ! . . .

و رشد دهی و از میوهٔ شیرینش لذت ببری ! . . .

تو از خاکی ! . . .

پس به خاکی بودنت ببال . . .

و من هیچ نداشتم !

برای گفتن به خدا