منجی عصر

اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ )ع( از دﯾﺪﮔﺎه دﮐﺘﺮ ﺷﺮﯾﻌﺘﯽ

دﻛﺘﺮﻋﻠﻰ ﺷﺮﯾﻌﺘﻰ ﻣﺘﻔﻜﺮ و اﻧﺪﯾﺸﻤﻨﺪى ﺑﻮد ﻛﻪ در ﯾﻚ دوره ﺗﺎرﯾﺨﻰ، ﺗﺄﺛﯿﺮ ﻓﺰاﯾﻨﺪهاى ﺑﺮ روى ﻧﮫﻀﺖ اﺳﻼﻣﻰ ﮔﺬاﺷﺖ. ﺷﮫﯿﺪ دﻛﺘﺮ ﺑﮫﺸﺘﻰ ﺑﺎ اﺷﺎره ﺑﺪﯾﻦ ﻣﻮﺿﻮع، ﺣﻖ ﻣﻄﻠﺐ را ادا ﻣﻰﻛﻨﺪ:

دﻛﺘﺮ در طﻮل ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﺣﺴﺎس، ھﯿﺠﺎن ﻣﺆﺛﺮى در ﺟﻮّ اﺳﻼﻣﻰ و اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺑﻪ وﺟﻮد آورد و در ﺟﺬب » ﻧﯿﺮوھﺎى ﺟﻮان درس ﺧﻮاﻧﺪه و ﭘﺮ ﺷﻮر و ﭘﺮ اﺣﺴﺎس ﺑﻪ ﺳﻮى اﺳﻼم اﺻﯿﻞ، ﻧﻘﺶ ﺳﺎزﻧﺪهاى داﺷﺖ و دلھﺎى (١) « زﯾﺎدى را ﺑﺎ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ھﻤﺮاه ﻛﺮد. اﯾﻦ اﻧﻘﻼب و ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻗﺪردان اﯾﻦ ﻧﻘﺶ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ.

اﺳﻼمﺷﻨﺎﺳﻰ ﻣﺘﻌﮫﺪ ﺑﺎ » آﺛﺎر دﻛﺘﺮ ﺷﺮﯾﻌﺘﻰ از ﻓﺮاز و ﻓﺮودھﺎى ﺑﺴﯿﺎرى ﺑﺮﺧﻮردار اﺳﺖ؛ ﺑﺮﺧﻰ آﺛﺎر وى ھﻤﭽﻮن داراى ﺿﻌﻒھﺎى ﺳﺎﺧﺘﺎرى و اﺳﺎﺳﻰ ﻣﻰﺑﺎﺷﺪ، و ﺑﺮﺧﻰ از « ﺗﺸﯿﻊ ﻋﻠﻮى، ﺗﺸﯿﻊ ﺻﻔﻮى » و « ﻣﺨﺎطﺐھﺎى آﺷﻨﺎ را ﺑﺎﯾﺪ در رده ﻛﺘﺎب ھﺎى ﺧﻮب و «ﻧﯿﺎﯾﺶ» و « ﻓﺎطﻤﻪ، ﻓﺎطﻤﻪ اﺳﺖ » ،« ﻋﻠﻰﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم » آﺛﺎر وى از ﺟﻤﻠﻪ ﺗﺄﺛﯿﺮﮔﺬار وى ﻣﺤﺴﻮب ﻛﺮد.

ﺑﺮﺧﻰ از ﺳﺨﻨﺮاﻧﻰھﺎ و ﻧﻮﺷﺘﻪھﺎى دﻛﺘﺮ ﺷﺮﯾﻌﺘﻰ در ﻣﻮرد ﺷﮫﺎدت اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم و ﺣﺎدﺛﻪ ﻛﺮﺑﻼ، از ﺟﻤﻠﻪ آﺛﺎر ﺧﻮب وى ﺑﻪ ﺷﻤﺎر ﻣﻰ رود. در اﯾﻦ ﻧﻮﺷﺘﺎر ﺳﻌﻰ ﺧﻮاھﯿﻢ ﻧﻤﻮد ﺑﻪﺣﺪّ وﺳﻊ ﺧﻮد، دﯾﺪﮔﺎه دﻛﺘﺮ ﺷﺮﯾﻌﺘﻰ را در اﯾﻦ ﻣﻮارد ﺑﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ ﻛﺸﯿﻢ:

ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم

"ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﻣﺮدى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺧﻮد ﺑﺮاى ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺧﻮﯾﺶ ﻗﯿﺎم ﻛﺮده اﺳﺖ... اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم از ﻣﻘﻮﻟﻪ دﯾﮕﺮى اﺳﺖ؛ او ﻧﯿﺎﻣﺪه اﺳﺖ ﻛﻪ دﺷﻤﻦ را ﺑﺎ زور ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺸﻜﻨﺪ و ﺧﻮد ﭘﯿﺮوز ﺷﻮد، و ﺑﻌﺪ ﻣﻮﻓﻖ ﻧﺸﺪه و ﯾﺎ در ﯾﻚ ﺗﺼﺎدف ﯾﺎ ﺗﺮور ﺗﻮﺳﻂ وﺣﺸﻰ، ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﺎﺷﺪ. اﯾﻦ طﻮر ﻧﯿﺴﺖ، او در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺘﻪ اﺳﺖ در ﺧﺎﻧﻪ اش ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ و زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ، ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﺎﺳﺘﻪ و آﮔﺎھﺎﻧﻪ ﺑﻪ اﺳﺘﻘﺒﺎل ﻣﺮدن ﺷﺘﺎﻓﺘﻪ و در آن ﻟﺤﻈﻪ، ﻣﺮگ و ﻧﻔﻰ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اﺳﺖ... اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﯾﻚ ﺷﮫﯿﺪ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺣﺘﻰ ﭘﯿﺶ از ﻛﺸﺘﻪ ﺷﺪن ﺧﻮﯾﺶ ﺑﻪ ﺷﮫﺎدت رﺳﯿﺪه اﺳﺖ؛ ﻧﻪ در ﮔﻮدى ﻗﺘﻠﮕﺎه، ﺑﻠﻜﻪ در درون ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﯾﺶ، از آن ﻟﺤﻈﻪ طﺮد و ﻧﻔﻰ ﭼﯿﺰى ﺑﻮد ﻛﻪ «ﻧﻪ» ﮔﻔﺖ، اﯾﻦ، «ﻧﻪ» ﻛﻪ ﺑﻪ دﻋﻮت وﻟﯿﺪ-ﺣﺎﻛﻢ ﻣﺪﯾﻨﻪ-ﻛﻪ از او ﺑﯿﻌﺖ ﻣﻄﺎﻟﺒﻪ ﻣﻰ ﻛﺮد، (٢ در ﻗﺒﺎل آن، ﺷﮫﺎدت اﻧﺘﺨﺎب ﺷﺪه اﺳﺖ و از آن ﻟﺤﻈﻪ، ﺣﺴﯿﻦ ﺷﮫﯿﺪ اﺳﺖ.")

ﺳﻤﺒﻞ ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ در اﯾﻦ ﺗﻌﺮﯾﻒ، ﺗﻨﮫﺎ ﺳﻼح ﭘﯿﺮوز اﺳﺖ. اﻟﺒﺘﻪ ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ ﺷﺮاﯾﻂ وﯾﮋه ﺧﻮد را ﻣﻰ طﻠﺒﺪ. وﻗﺘﻰ ظﻠﻢ، اﻧﺤﻄﺎط و اﻧﺤﺮاف ھﻤﻪ ﮔﯿﺮ ﻣﻰ ﺷﻮد و ارزشھﺎى واﻻى اﺳﻼﻣﻰ ﻣﺴﺦ ﻣﻰ ﮔﺮدد و ﻣﻮﻋﻈﻪ ھﺎ ﺑﺮ ﮔﻮشھﺎى ﺳﻨﮕﯿﻦ ﻛﺎرﮔﺮ ﻧﻤﻰاﻓﺘﺪ؛ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎ ھﻤﻪ داﻧﺎﯾﻰ ﺑﻪ ﻋﺪم ﺗﻮاﻧﺎﯾﻰ ﺧﻮد در ﭘﯿﺮوزى ظﺎھﺮى ﺑﺮ دﺷﻤﻦ، ﻋﻠﻨﺎً ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮاز ﻣﺮگ ﻣﻰرود و ﺑﺎ اﻧﺘﺨﺎب ﺷﮫﺎدت، ﺑﺰرﮔﺘﺮﯾﻦ ﻛﺎرى را ﻛﻪ ﻣﻰ ﺷﺪ ﻛﺮد، اﻧﺠﺎم ﻣﻰ دھﺪ.

ﺛﻤﺮه ﺷﮫﺎدت اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم آﮔﺎھﻰ و ﺑﺎزﮔﺸﺖ ﻣﺮدم ﺑﻪ ھﻮﯾّﺖ اﺻﯿﻞ اﺳﻼﻣﻰ و زدن داغ رﺳﻮاﯾﻰ ﻛُﺸﺘﻦ ﻓﺮزﻧﺪ رﺳﻮل ﺧﺪا ﺻﻠﻰ ﷲ ﻋﻠﯿﻪ و آﻟﻪ و ﺳﻠﻢ ﺑﺮ ﭘﯿﺸﺎﻧﻰ ﻛﺮﯾﻪ ﺣﻜﻮﻣﺖ ﯾﺰﯾﺪ اﺳﺖ.

در ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ، وظﯿﻔﻪ اوﻟﯿﻪ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺮاى ﯾﺎرى دﯾﻦ ﺧﺪا، ﺷﮫﺎدت اﺳﺖ؛ در اﯾﻦ ﺟﺎ ﻣﺠﺎھﺪ ﻓﻰ ﺳﺒﯿﻞ ﷲ ﺑﺎ ﺷﮫﺎدت ﺧﻮد، دﯾﻦ ﺧﺪا را ﯾﺎرى ﻣﻰ ﻛﻨﺪ. ﺷﮫﺎدت ﻋﻤﺎر ﯾﺎﺳﺮ ﻧﯿﺰ از اﯾﻦ ﻗﺒﯿﻞ اﺳﺖ؛ ﻟﯿﻜﻦ اﻧﻌﻜﺎس ﺷﮫﺎدت اﺑﺎﻋﺒﺪﷲ اﻟﺤﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﻪ دﻻﯾﻠﻰ ﮔﺴﺘﺮده و ﺧﺎرج از ظﺮف زﻣﺎن اﺳﺖ.

در ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ، ﺷﮫﯿﺪ ﺑﺎ ﺧﻮب ﻣﺮدن ﭘﯿﺮوز ﻣﻰ ﺷﻮد و در ﺷﮫﺎدت ﺣﻤﺰه اى، ﺑﺎ ﺧﻮب ﻛﺸﺘﻦ. در ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ، ﺷﮫﯿﺪ ﺑﺎ ﺷﻜﺴﺖ ظﺎھﺮى از دﺷﻤﻦ ﭘﯿﺮوز ﻣﻰ ﺷﻮد و در ﺷﮫﺎدت ﺣﻤﺰه اى، ﺷﮫﯿﺪ ﺑﺎ ﭘﯿﺮوزى ﺑﺮ دﺷﻤﻦ. در ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ، وظﯿﻔﻪ اوﻟﯿﻪ ﺷﮫﯿﺪ، ﺷﮫﺎدت اﺳﺖ و در ﺷﮫﺎدت ﺣﻤﺰهاى، وظﯿﻔﻪ اوﻟﯿﻪ ﺷﮫﯿﺪ، ﻣﺠﺎھﺪت و ﺗﻼش ﺑﺮاى ﺷﻜﺴﺖ دﺷﻤﻦ اﺳﺖ.

اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم

ﺗﺄﺛﯿﺮ اﺑﺎﻋﺒﺪﷲ اﻟﺤﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺮ روى اﻧﺪﯾﺸﻪ ھﺎى دﻛﺘﺮ ﺷﺮﯾﻌﺘﻰ و ﺧﻠﻖ روح ﺣﻤﺎﺳﻰ و ﻧﮕﺎه ﺣﺴﯿﻨﻰ وى، در ھﻤﻪ آﺛﺎرش ﺑﻪ وﺿﻮح دﯾﺪه ﻣﻰﺷﻮد. ﺑﺎزﺗﺎب ﺣﻤﺎﺳﻪ ﺣﺴﯿﻨﻰ در ﺟﻮﻻن ﻓﻜﺮ و روﺣﯿﻪ وى ﺑﺴﯿﺎر ﮔﺴﺘﺮده، ﺷﻮراﻧﮕﯿﺰ و ﻋﻤﯿﻖ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﺑﻪ طﻮرى ﻛﻪ ﺑﺴﯿﺎرى از ﺟﺮﯾﺎﻧﺎت ﺳﯿﺎﺳﻰ و اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ و روﯾﺪادھﺎى ﺗﺎرﯾﺨﻰ را ﺑﺎ

ﺗﺤﻠﯿﻞ و ارزﯾﺎﺑﻰ ﻣﻰﻛﻨﺪ. ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻋﺎﺷﻮراى ﺣﺴﯿﻨﻰ از ﻣﻨﻈﺮ دﻛﺘﺮ ﺷﺮﯾﻌﺘﻰ ﺑﯿﺸﺘﺮ « ﺣﺎدﺛﻪ ﻛﺮﺑﻼ » روﯾﻜﺮد ﺑﻪ اﻧﻌﻜﺎس ﯾﻚ ﻗﺮﯾﺤﻪ ﻗﻮى، اﺣﺴﺎس ﺷﻮراﻧﮕﯿﺰ و ﺗﺮﺟﻤﺎن روح ﺣﻤﺎﺳﻰ و ﺑﻰ ﺗﺎب اوﺳﺖ. اﯾﻦ ﺑﺨﺶ در زواﯾﺎى ﻣﺨﺘﻠﻔﻰ ﻗﺎﺑﻞ ﻣﺪح اﺳﺖ، ﻛﻪ اﺧﺘﺼﺎراً ﺑﻪ ﭼﻨﺪ ﻣﻮرد از آن ﻣﻰ ﭘﺮدازﯾﻢ:

اﻟﻒ( ﺷﺮاﯾﻂ ﻧﮫﻀﺖ اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم

"ﺷﻜﻞ ﻣﺒﺎرزهاى ﻛﻪ ﺣﺴﯿﻦ اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده، ﻗﺎﺑﻞ ﻓﮫﻤﯿﺪن ﻧﯿﺴﺖ ﻣﮕﺮ اﯾﻦ ﻛﻪ اوﺿﺎع و ﺷﺮاﯾﻄﻰ ﻛﻪ ﺣﺴﯿﻦ در آن ﺷﺮاﯾﻂ، ﻗﯿﺎمﺧﺎصّ ﺧﻮدش را آﻏﺎز ﻛﺮد، ﻓﮫﻤﯿﺪه ﺑﺸﻮد... اﻛﻨﻮن ﺣﺴﯿﻦ ﻣﺴﺌﻮل ﻧﮕﺎھﺒﺎﻧﻰ اﻧﻘﻼﺑﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ آﺧﺮﯾﻦ ﭘﺎﯾﮕﺎهھﺎى ﻣﻘﺎوﻣﺘﺶ از دﺳﺖ رﻓﺘﻪ اﺳﺖ و از ﻗﺪرت ﺟﺪش و ﭘﺪر و ﺑﺮادرش، ﯾﻌﻨﻰ ﺣﻜﻮﻣﺖ اﺳﻼم و ﺟﺒﮫﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ و ﻋﺪاﻟﺖ، ﯾﻚ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺑﺮاﯾﺶ ﻧﻤﺎﻧﺪه و ﺣﺘﻰ ﯾﻚ ﺳﺮﺑﺎز! ﺳﺎلھﺎﯾﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﻨﻰ اﻣﯿﻪ ھﻤﻪ ﭘﺎﯾﮕﺎهھﺎى اﺟﺘﻤﺎﻋﻰ (٣ را ﻓﺘﺢ ﻛﺮده اﺳﺖ.")

اﺳﻼم در اﯾﻦ زﻣﺎن، ﭼﻮن ﭘﻮﺳﺘﯿﻦ واروﻧﻪ ﺷﺪه اﺳﺖ؛ ارزشھﺎى اﺳﻼﻣﻰ رﻧﮓ ﺑﺎﺧﺘﻪ و دﯾﻦ ﺑﺎ ﺣﺎﻛﻤﯿﺖ اﻓﺮاد ﻓﺎﺳﺪ و ﻏﺎﺻﺐ، رو ﺑﻪ اﻧﺤﻄﺎط و اﻧﺤﺮاف ﻣﻰ رود. اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در ﭼﻨﯿﻦ ﺷﺮاﯾﻄﻰ ﺑﺮاى اﺻﻼح دﯾﻦ ﺟﺪش ﻗﯿﺎم ﻣﻰ ﻛﻨﺪ؛ از ﯾﻚ ﺳﻮ، ﻧﯿﺮوﯾﻰ ﺑﺮاى ﺗﻐﯿﯿﺮ وﺿﻊ ﻣﻮﺟﻮد ﻧﺪارد و از دﯾﮕﺮ ﺳﻮ، در ﺳﻜﻮت ﺧﻮد ﻣﺸﻌﻞ اﻣﯿﺪى ﻧﻤﻰ ﺑﯿﻨﺪ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، ﺑﺎ ﺗﻨﮫﺎﺗﺮﯾﻦ و ﺑﺮﻧﺪهﺗﺮﯾﻦ ﺳﻼح، ﺳﻼح ﺷﮫﺎدت، ﺑﻪ روﯾﺎروﯾﻰ ﺑﺎ ﯾﺰﯾﺪ، ﻣﻈﮫﺮ ﺑﺎطﻞ ﻣﻰ ﺷﺘﺎﺑﺪ و ﺑﺎ ﺷﮫﺎدت ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺮ آﻧﮫﺎ ﭘﯿﺮوز ﻣﻰ ﺷﻮد.

اﯾﻦ ﻛﻪ ﺣﺴﯿﻦ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻰ زﻧﺪ-ﭘﺲ از اﯾﻦ ﻛﻪ ھﻤﻪ ﻋﺰﯾﺰاﻧﺶ را در ﺧﻮن ﻣﻰ ﺑﯿﻨﺪ و ﺟﺰ دﺷﻤﻦ ﻛﯿﻨﻪ ﺗﻮز و ﻏﺎرﺗﮕﺮ در ھﻞ ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ » « آﯾﺎ ﻛﺴﻰ ھﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﯾﺎرى ﻛﻨﺪ و اﻧﺘﻘﺎم ﻛﺸﺪ؟ » ﺑﺮاﺑﺮش ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﺪ-ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻰ زﻧﺪ ﻛﻪ: ﺳﺆال از ﺗﺎرﯾﺦ ﻓﺮداى ،«ﺳﺆال» ؛ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰ داﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ او را ﯾﺎرى ﻛﻨﺪ و اﻧﺘﻘﺎم ﮔﯿﺮد؟ اﯾﻦ «ﯾﻨﺼﺮﻧﻰ؟ ﺑﺸﺮى اﺳﺖ و اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ، از آﯾﻨﺪه اﺳﺖ و از ھﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ و اﯾﻦ ﺳﺆال، اﻧﺘﻈﺎر ﺣﺴﯿﻦ را از ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ ﺑﯿﺎن ﻣﻰﻛﻨﺪ و دﻋﻮت ﺷﮫﺎدت او را ﺑﻪ ھﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﮫﯿﺪان ﺣﺮﻣﺖ و ﻋﻈﻤﺖ ﻗﺎﺋﻠﻨﺪ، اﻋﻼم ﻣﻰ ﻧﻤﺎﯾﺪ.

ب( ﺑﺎﯾﺴﺘﻦ و ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻦ

"ﻓﺘﻮاى ﺣﺴﯿﻦ اﯾﻦ اﺳﺖ: آرى! در ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻦ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺴﺘﻦ ھﺴﺖ؛ ﺑﺮاى او زﻧﺪﮔﻰ، ﻋﻘﯿﺪه و ﺟﮫﺎد اﺳﺖ. ﺑﻨﺎﺑﺮاﯾﻦ، اﮔﺮ او زﻧﺪه اﺳﺖ و ﺑﻪ دﻟﯿﻞ اﯾﻦ ﻛﻪ زﻧﺪه اﺳﺖ، ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﺟﮫﺎد در راه ﻋﻘﯿﺪه را دارد. اﻧﺴﺎن زﻧﺪه، ﻣﺴﺌﻮل اﺳﺖ و ﻧﻪ ﻓﻘﻂ اﻧﺴﺎن ﺗﻮاﻧﺎ. و از ﺣﺴﯿﻦ، زﻧﺪه ﺗﺮ ﻛﯿﺴﺖ؟ در ﺗﺎرﯾﺦ ﻣﺎ، ﻛﯿﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺪازه او ﺣﻖ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ زﻧﺪﮔﻰ ﻛﻨﺪ؟ و ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻛﻪ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﺪ؟ ﻧﻔﺲ اﻧﺴﺎن ﺑﻮدن، آﮔﺎه ﺑﻮدن، اﯾﻤﺎن داﺷﺘﻦ، زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن، آدﻣﻰ را ﻣﺴﺌﻮل ﺟﮫﺎد ﻣﻰﻛﻨﺪ و ﺣﺴﯿﻦﻣَﺜَﻞِ اﻋﻼى اﻧﺴﺎﻧﯿﺖ زﻧﺪه، ﻋﺎﺷﻖ و آﮔﺎه اﺳﺖ. ﺗﻮاﻧﺴﺘﻦ ﯾﺎ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻦ، ﺿﻌﻒ ﯾﺎ ﻗﺪرت، ﺗﻨﮫﺎﯾﻰ ﯾﺎ ﺟﻤﻌﯿﺖ، ﻓﻘﻂ ﺷﻜﻞ اﻧﺠﺎم رﺳﺎﻟﺖ و ﭼﮕﻮﻧﮕﻰ ﺗﺤﻘﻖ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ را ﺗﻌﯿﯿﻦ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ ﻧﻪ وﺟﻮد آن (۴را.")

ﯾﻌﻨﻰ ﺑﺮاى اﻧﺠﺎم دادن وظﯿﻔﻪ ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ دﯾﻨﻰ و ﺷﺮﻋﻰ، ﺗﻼش ﻧﻤﻮدن و ﺗﺎ ﺣﺪ ﺗﻮان ﺑﺮاى ﭘﯿﺸﺒﺮد آن، «ﺑﺎﯾﺴﺘﻦ» ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ زﻣﺎن و ﺷﺮاﯾﻂ، اﻗﺪام ﻛﺮدن. ﮔﻮﯾﺎﺗﺮﯾﻦ ﻛﻼم ﺑﺮاى اداى اﯾﻦ ﻣﻔﮫﻮم، ﻓﺮﻣﺎﯾﺶ ﺣﻀﺮت اﻣﺎم ﻗﺪس ﺳﺮه اﺳﺖ؛ اﯾﺸﺎن در ﭘﯿﺎﻣﻰ ﻓﺮﻣﻮدﻧﺪ:

(۵ "ﻣﺎ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻪ اداى ﺗﻜﻠﯿﻒ و وظﯿﻔﻪاﯾﻢ، ﻧﻪ ﻣﺄﻣﻮر ﺑﻪ ﻧﺘﯿﺠﻪ.")

ھﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﻰ در ھﺮ ﺷﺮاﯾﻄﻰ، وظﯿﻔﻪ اى دارد ﻛﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪان ﻋﻤﻞ ﻧﻤﺎﯾﺪ؛ ﻟﯿﻜﻦ اﻗﺘﻀﺎى زﻣﺎن، ﺷﻜﻞ اﻧﺠﺎم وظﯿﻔﻪ و در ﺷﺮاﯾﻄﻰ «ﺟﮫﺎد» را ﺑﻪ ﺗﻨﺎﺳﺐ ﺧﻮد، دﺳﺘﺨﻮش ﺗﻐﯿﯿﺮ ﻣﻰ ﺳﺎزد. ﻋﻤﻞ ﺑﻪ وظﯿﻔﻪ در ﺑﺴﺘﺮ زﻣﺎﻧﻰ ﺧﺎص، اﺳﺖ؛ ﻟﯿﻜﻦ آﻧﭽﻪ ﺑﺎ ﺗﺤﻮل زﻣﺎن دﮔﺮﮔﻮن ﻧﻤﻰ ﺷﻮد، اﺻﻞ اداى « ﭘﺮداﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﻣﺴﺎﯾﻞ ﻋﻠﻤﻰ » و در ﺑﺮھﻪاى «ﻓﻘﻪ» ﺗﻜﻠﯿﻒ و اﻧﺠﺎم وظﯿﻔﻪ اﺳﺖ.

ج( ھﻨﺮ ﺧﻮب ﻣﺮدن

"او )اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم( ﻓﺮزﻧﺪ ﺧﺎﻧﻮاده اى اﺳﺖ ﻛﻪ ھﻨﺮ ﺧﻮب ﻣﺮدن را در ﻣﻜﺘﺐ ﺣﯿﺎت، ﺧﻮب آﻣﻮﺧﺘﻪ اﺳﺖ... آﻣﻮزﮔﺎر ﺑﺰرگ ﺷﮫﺎدت اﻛﻨﻮن ﺑﺮﺧﺎﺳﺘﻪ اﺳﺖ ﺗﺎ ﺑﻪ ھﻤﻪ آﻧﮫﺎ ﻛﻪ ﺟﮫﺎد را ﺗﻨﮫﺎ در ﺗﻮاﻧﺴﺘﻦ ﻣﻰ ﻓﮫﻤﻨﺪ و ﺑﻪ ھﻤﻪ آﻧﮫﺎ ﻛﻪ ﭘﯿﺮوزى ﺑﺮ ﺧﺼﻢ را ﺗﻨﮫﺎ در ﻏﻠﺒﻪ، ﺑﯿﺎﻣﻮزد ﻛﻪ ﺷﮫﺎدت ﻧﻪ ﯾﻚ ﺑﺎﺧﺘﻦ، ﻛﻪ ﯾﻚ اﻧﺘﺨﺎب اﺳﺖ؛ اﻧﺘﺨﺎﺑﻰ ﻛﻪ وارث» در آن، ﻣﺠﺎھﺪ ﺑﺎ ﻗﺮﺑﺎﻧﻰ ﻛﺮدن ﺧﻮﯾﺶ در آﺳﺘﺎﻧﻪ ﻣﻌﺒﺪ آزادى و ﻣﺤﺮاب ﻋﺸﻖ، ﭘﯿﺮوز ﻣﻰ ﺷﻮد و ﺣﺴﯿﻦ -ﻛﻪ ﺑﻪ اﻧﺴﺎن ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ زﯾﺴﺖ را آﻣﻮﺧﺘﻨﺪ-اﻛﻨﻮن « وارث ﭘﯿﺎﻣﺒﺮان ﺑﺰرگ » -ﻛﻪ ﺑﻪ ﺑﻨﻰآدم زﯾﺴﺘﻦ داد-و «آدم (۶ آﻣﺪه اﺳﺖ ﺗﺎ در اﯾﻦ روزﮔﺎر ﺑﻪ ﻓﺮزﻧﺪان آدم ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺮدن را ﺑﯿﺎﻣﻮزﻧﺪ.")

ﺷﮫﺎدت، ھﻨﺮ ﻣﺮدان ﺧﺪاﺳﺖ؛ ﭼﻨﺎن ﻛﻪ ﺧﻮب زﯾﺴﺘﻦ و ﺧﻮب زﻧﺪﮔﻰ ﻛﺮدن، ھﻨﺮ ﻣﺮدان اﻟﮫﻰ ﻣﻰ ﺑﺎﺷﺪ. ﺧﻮب ﻣﺮدن ﻧﯿﺰ ھﻨﺮى اﺳﺖ ﻛﻪ در درﺟﻪ اول، ﺷﮫﺪا آن را ﺑﻪ ارث ﻣﻰ ﺑﺮﻧﺪ. ﺷﮫﺪا ﺷﻤﻊ ھﺎى ﻓﺮوزاﻧﻰ ھﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻧﺜﺎر ھﺴﺘﻰ و وﺟﻮد ﺧﻮد در ﻣﺤﻀﺮ ﺣﻖ ﺗﻌﺎﻟﻰ، ﭘﯿﺮوز ﻣﻰ ﺷﻮﻧﺪ. ﺳﯿﺪاﻟﺸﮫﺪاء ﺳﻤﺒﻞ و اﻟﮕﻮى ﺧﻮب ﻣﺮدن )ﺷﮫﺎدت( در ھﻤﻪ اﻋﺼﺎر اﺳﺖ. ﻣﻘﺘﺪاﯾﺎن اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻛﺴﺎﻧﻰ ھﺴﺘﻨﺪ ﻛﻪ از ﻣﺎﯾﻪ ﺟﺎن ﺧﻮﯾﺶ در راه ﺧﺪا ﻧﺜﺎر ﻣﻰﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﺣﺴﯿﻦ آﻣﻮزﮔﺎر ﺑﺰرگ ﺷﮫﺎدت اﺳﺖ ﻛﻪ ھﻨﺮ ﺧﻮب ﻣﺮدن را در ﺟﺎن ﺑﻰﺗﺎب اﻧﺴﺎنھﺎى ﻋﺎﺷﻖ، ﺗﺰرﯾﻖ ﻣﯽ ﻛﻨﺪ.

د( آﺛﺎر ﺷﮫﺎدت اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم

"ﺑﺮﺧﻰ درﺑﺎره آﺛﺎر ﺷﮫﺎدت ﺣﺴﯿﻨﻰ ﺗﺮدﯾﺪ ﻛﺮدﻧﺪ! و آن را ﻗﯿﺎﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪه اﻧﺪ ﻛﻪ ﺷﻜﺴﺖ ﺧﻮرده اﺳﺖ؛ ﺷﮕﻔﺘﺎ! ﻛﺪام ﺟﮫﺎد و ﻛﺪام ﺟﻨﮓِ ﭘﯿﺮوزى ﺑﻮده اﺳﺖ ﻛﻪ داﻣﻨﻪ ﻓﺘﻮﺣﺎﺗﺶ در ﺳﻄﺢ ﺟﺎﻣﻌﻪ در ﻋﻤﻖ اﻧﺪﯾﺸﻪ و اﺣﺴﺎس و در ﻛﺮد، از ﺧﻮن « ﯾﺪ ﺑﯿﻀﺎء » طﻮل زﻣﺎن و ادوار ﺗﺎرﯾﺦ، اﯾﻦ ھﻤﻪ ﮔﺴﺘﺮده و ﻋﻤﯿﻖ و ﺑﺎرآور ﺑﺎﺷﺪ؟... ﺣﺴﯿﻦ ﺑﺎ ﺷﮫﺎدت ﺳﺎﺧﺖ ﻛﻪ ﻛﻮر را ﺑﯿﻨﺎ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻣﺮده را ﺣﯿﺎت ﻣﻰﺑﺨﺸﺪ... اﻣﺎ ﻧﻪ ﺗﻨﮫﺎ در ﻋﺼﺮ ﺧﻮﯾﺶ « دم ﻣﺴﯿﺤﺎﺋﻰ » ﺷﮫﯿﺪان ﺟﻨﮓ ﻧﯿﺴﺖ، رﺳﺎﻟﺖ اﺳﺖ؛ ﺳﻼح ﻧﯿﺴﺖ، ﭘﯿﺎم اﺳﺖ؛ ﻛﻠﻤﻪاى اﺳﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ «ﺷﮫﺎدت» و در ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺧﻮﯾﺶ، ﻛﻪ (٧ ﺧﻮن ﺗﻠﻔﻆ ﻣﻰ ﺷﻮد.")

ﺗﺄﺛﯿﺮ ﺣﺎدﺛﻪ ﻛﺮﺑﻼ، ھﻢ در ﺑﺴﺘﺮ زﻣﺎن ﺧﻮد و ھﻢ در طﻮل ﺗﺎرﯾﺦ، ﻋﻤﯿﻖ و ﻓﺮاﮔﯿﺮ ﺑﻮده اﺳﺖ. ﻧﮫﻀﺖ ھﺎﯾﻰ ﻛﻪ ﺑﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﻛﻤﻰ ﺑﺎ اﻟﮫﺎمﮔﯿﺮى از ﻗﯿﺎم ﺧﻮﻧﯿﻦ ﻛﺮﺑﻼ ﺷﻜﻔﺘﻨﺪ-ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻗﯿﺎم ﺗﻮاﺑﯿﻦ و اﺑﻮﻣﺴﻠﻢ ﺧﺮاﺳﺎﻧﻰ-و ﺟﺎن ھﺎى ﻣﺮدﻣﻰ ﻛﻪ از ﺗﺮﻧﻢ ﺧﻮنھﺎى ﮔﺮم ﺷﮫﯿﺪان ﻛﺮﺑﻼ زﻧﺪﮔﻰ ﯾﺎﻓﺘﻨﺪ، ﻣﻌﺪود ﻧﯿﺴﺘﻨﺪ؛ اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﺷﺎھﺪ و ﻣﺜﺎﻟﻰ زﻧﺪه در ﻋﺼﺮ ﺣﺎﺿﺮ اﺳﺖ ﻛﻪ ھﻢ در ﺷﺮوع ﻧﮫﻀﺖ، ﭘﯿﺮوزى اﻧﻘﻼب، ﺛﺒﺎت ﻧﻈﺎم و اداﻣﻪ آن ﺗﺎ ھﻢ اﻛﻨﻮن ھﻤﻮاره زﯾﺮ درﺧﺸﺶ ﭘﺮﺗﻮ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ اﺑﺎﻋﺒﺪﷲ اﻟﺤﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺟﺮﯾﺎن ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ. ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﻛﺪاﻣﯿﻦ ﻋﺸﻖ و اﯾﻤﺎن ﺟﻮﺷﺎن ﺑﺮاى ﭘﯿﺸﺒﺮد اﻧﻘﻼب اﺳﻼﻣﻰ ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺴﺖ ﺑﻪ اﻧﺪازه ﻋﺸﻖ و اﯾﻤﺎن ﺣﺴﯿﻨﻰ ﻣﺆﺛﺮ ﺑﺎﺷﺪ؟

ه( زﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﺟﺎوﯾﺪ

"آﻧﮫﺎ ﻛﻪ ﺗﻦ ﺑﻪ ھﺮ ذﻟﺘﻰ ﻣﻰ دھﻨﺪ ﺗﺎ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، ﻣﺮده ھﺎى ﺧﺎﻣﻮش و ﭘﻠﯿﺪ ﺗﺎرﯾﺨﻨﺪ و ﺑﺒﯿﻨﯿﺪ آﯾﺎ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺳﺨﺎوﺗﻤﻨﺪاﻧﻪ ﺑﺎ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻪ ﻗﺘﻠﮕﺎه ﺧﻮﯾﺶ آﻣﺪه اﻧﺪ و ﻣﺮگ ﺧﻮﯾﺶ را اﻧﺘﺨﺎب ﻛﺮده اﻧﺪ-در ﺣﺎﻟﻰ ﻛﻪ ﺻﺪھﺎ ﮔﺮﯾﺰﮔﺎه آﺑﺮوﻣﻨﺪاﻧﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎﻧﺪﻧﺸﺎن ﺑﻮد و ﺻﺪھﺎ ﺗﻮﺟﯿﻪ ﺷﺮﻋﻰ و دﯾﻨﻰ ﺑﺮاى زﻧﺪه ﻣﺎﻧﺪن ﺷﺎن ﺑﻮد-ﺗﻮﺟﯿﻪ و ﺗﺄوﯾﻞ ﻧﻜﺮده اﻧﺪ و ﻣﺮده اﻧﺪ، اﯾﻨﮫﺎ زﻧﺪه ھﺴﺘﻨﺪ؟ آﯾﺎ آﻧﮫﺎ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﻣﺎﻧﺪنﺷﺎن ﺗﻦ ﺑﻪ ذﻟﺖ و ﭘﺴﺘﻰ، رھﺎ ﻛﺮدن ﺣﺴﯿﻦ و ﺗﺤﻤﻞ ﻛﺮدن ﯾﺰﯾﺪ دادﻧﺪ، ﻛﺪام ھﻨﻮز زﻧﺪه اﻧﺪ؟ ھﺮ ﻛﺲ زﻧﺪه ﺑﻮدن را ﻓﻘﻂ در ﯾﻚ ﻟَﺶِ ﻣﺘﺤﺮک ﻧﻤﻰ ﺑﯿﻨﺪ، زﻧﺪه ﺑﻮدن و ﺷﺎھﺪ ﺑﻮدن ﺣﺴﯿﻦ را ﺑﺎ ھﻤﻪ وﺟﻮدش ﻣﻰ ﺑﯿﻨﺪ، ﺣﺲ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ﻣﺮگ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ ﺑﻪ ذﻟﺖھﺎ ﺗﻦ داده اﻧﺪ ﺗﺎ زﻧﺪه ﺑﻤﺎﻧﻨﺪ، (٨ ﻣﻰ ﺑﯿﻨﺪ.")

ﺷﮫﺪا زﻧﺪه اﻧﺪ و ﺳﯿﺪاﻟﺸﮫﺪاء زﻧﺪه ﺗﺮﯾﻦ ﺷﮫﯿﺪ ﺗﺎرﯾﺦ اﺳﺖ. ﻧﺎم او، ﯾﺎد او، ﺧﺎطﺮه او و داﺳﺘﺎن ﺷﮕﺮف ﻛﺮﺑﻼى او، ھﻤﻪ و ھﻤﻪ در طﻮل ﺗﺎرﯾﺦ ﺑﺮاى ھﻤﻪ ﻧﺴﻞھﺎ ﻧﯿﺮوﺑﺨﺶ، ﺣﯿﺎت آﻓﺮﯾﻦ، اﻣﯿﺪزا و اﻧﻘﻼب ﮔﺴﺘﺮ اﺳﺖ. ﺑﻪ راﺳﺘﻰ ﻛﺪاﻣﯿﻦ ﻣﻠﺖ را ﻣﻰ ﺗﻮان ﺳﺮاغ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﺑﺎ روح و ﺧﻮن ﺣﺴﯿﻦ ھﻤﮕﺮاﯾﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﯾﻜﻰ از دو ﭘﯿﺮوزى ﻧﺮﺳﻨﺪ؟ ﺧﻮن ﺣﺴﯿﻦ، ﻣﺎﯾﻪ ﺣﯿﺎت ﺑﺨﺸﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ در ﮔﺬر زﻣﺎن ﺑﺮ ﻛﺎﻟﺒﺪ ﻣﻠﺖھﺎ دﻣﯿﺪه ﻣﻰ ﺷﻮد و آﻧﮫﺎ را ﺑﻪ

زﻧﺪﮔﻰ ﻓﺮا ﻣﻰ ﺧﻮاﻧﺪ و ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم زﻧﺪه ﺟﺎوﯾﺪى اﺳﺖ ﻛﻪ ھﺮ ﺳﺎل، دوﺑﺎره ﺷﮫﯿﺪ ﻣﻰ ﺷﻮد و ھﻤﮕﺎن را ﺑﻪ ﯾﺎرى ﺟﺒﮫﻪ ﺣﻖ زﻣﺎن ﺧﻮد، دﻋﻮت ﻣﻰ ﻛﻨﺪ.

و( ﺳﺎﻋﺎت آﺧﺮ ﺷﮫﺎدت

"ﻋﺼﺮ ﻋﺎﺷﻮرا، اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﺑﺎ آن دﻗﺖ ﻧﻈﺎﻓﺖ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﺑﺎ آن دﻗﺖ آراﯾﺶ ﻣﻰ ﻛﻨﺪ، ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﻟﺒﺎسھﺎﯾﺶ را ﻣﻰﭘﻮﺷﺪ و ﺑﮫﺘﺮﯾﻦ ﻋﻄﺮھﺎﯾﺶ را ﻣﻰ زﻧﺪ، در اوج ﺧﻮن و در اوج ﻣﺮگ و در اوج ﻧﺎﺑﻮدىِ ھﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﺶ و در آﺳﺘﺎﻧﻪ رﻓﺘﻦ ﺧﻮدش، ھﺮ ﺳﺎﻋﺘﻰ ﻛﻪ ﻣﻰ ﮔﺬﺷﺖ و ﺷﮫﺪا ھﻢ ﺑﺮ ھﻢ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﻣﻰ ﺷﺪﻧﺪ، ﭼﮫﺮه او ﮔﻠﮕﻮن ﺗﺮ و ﺑﺮاﻓﺮوﺧﺘﻪ ﺗﺮ و ﻗﻠﺒﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﺗﭙﺶ ﻣﻰآﻣﺪ، ﻛﻪ ﻣﻰ داﻧﺴﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺣﻀﻮر، اﻧﺪک اﺳﺖ؛ ﭼﻪ (٩ ﺣﻀﻮر ﻧﯿﺰ ھﺴﺖ.") «ﺷﮫﺎدت»

ﺣﻀﻮر ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ در ﻣﺤﻀﺮ ﺧﺪا، آرزوى ﺳﺮﺷﺎر از اﺷﺘﯿﺎﻗﻰ اﺳﺖ ﻛﻪ ﻣﺮدان ﺧﺪا ھﻤﻮاره ﺑﺮاى آن، ﻟﺤﻈﻪ ﺷﻤﺎرى ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ و ﺷﮫﺎدت، ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺮﯾﻦ وﺳﯿﻠﻪ ﺣﻀﻮر در ﭘﯿﺸﮕﺎه اﻟﮫﻰ اﺳﺖ. آراﯾﺶ ﺑﺎ دﻗّﺖ اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم در ﻋﺼﺮ ﻋﺎﺷﻮرا ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺧﺎطﺮ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﺗﺮﯾﻦ ﺣﻀﻮرى اﺳﺖ ﻛﻪ ﯾﻚ اﻣﺎم ﻣﻰ ﺗﻮاﻧﺪ در ﻣﺤﻀﺮ اﻟﮫﻰ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ.

ز(ﻣﺴﺌﻮﻟﯿﺖ ﻣﺎ

"اﯾﻦ ﻛﻪ ﺣﺴﯿﻦ ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻰ زﻧﺪ-ﭘﺲ از اﯾﻦ ﻛﻪ ھﻤﻪ ﻋﺰﯾﺰاﻧﺶ را در ﺧﻮن ﻣﻰ ﺑﯿﻨﺪ و ﺟﺰ دﺷﻤﻦ ﻛﯿﻨﻪ ﺗﻮز و ﻏﺎرﺗﮕﺮ ھﻞ ﻣﻦ ﻧﺎﺻﺮ » « آﯾﺎ ﻛﺴﻰ ھﺴﺖ ﻛﻪ ﻣﺮا ﯾﺎرى ﻛﻨﺪ و اﻧﺘﻘﺎم ﻛﺸﺪ؟ » در ﺑﺮاﺑﺮش ﻧﻤﻰﺑﯿﻨﺪ -ﻓﺮﯾﺎد ﻣﻰ زﻧﺪ ﻛﻪ: ﺳﺆال از ﺗﺎرﯾﺦ ﻓﺮداى ،«ﺳﺆال» ؛ ﻣﮕﺮ ﻧﻤﻰ داﻧﺪ ﻛﻪ ﻛﺴﻰ ﻧﯿﺴﺖ ﻛﻪ او را ﯾﺎرى ﻛﻨﺪ و اﻧﺘﻘﺎم ﮔﯿﺮد؟ اﯾﻦ «ﯾﻨﺼﺮﻧﻰ؟ ﺑﺸﺮى اﺳﺖ و اﯾﻦ ﭘﺮﺳﺶ، از آﯾﻨﺪه اﺳﺖ و از ھﻤﻪ ﻣﺎﺳﺖ و اﯾﻦ ﺳﺆال، اﻧﺘﻈﺎر ﺣﺴﯿﻦ را از ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﺶ ﺑﯿﺎن (١٠ ﻣﻰﻛﻨﺪ و دﻋﻮت ﺷﮫﺎدت او را ﺑﻪ ھﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ ﻛﻪ ﺑﺮاى ﺷﮫﯿﺪان ﺣﺮﻣﺖ و ﻋﻈﻤﺖ ﻗﺎﺋﻠﻨﺪ، اﻋﻼم ﻣﻰ ﻧﻤﺎﯾﺪ.")

اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ ﻋﻠﯿﻪ اﻟﺴﻼم ﻣﻈﮫﺮ و ﺳﻤﺒﻞ ﺣﻖ اﺳﺖ ﻛﻪ در ھﻤﻪ ﻋﺼﺮھﺎ، ﭼﻮن ﻧﻤﺎدى زﻧﺪه و ﺧﺮوﺷﺎن، ظﮫﻮر ﭘﯿﺪا ﻣﻰ ﻛﻨﺪ و ھﻤﻪ ﻛﺴﺎﻧﻰ را ﻛﻪ از ﭘﺎﺳﺪارى ﺣﻘﯿﻘﺖ زﻣﺎن ﺧﻮد طﻔﺮه ﻣﻰ روﻧﺪ، ﺑﻪ ﯾﺎرى ﻣﻰ طﻠﺒﺪ و در واﻗﻊ ﯾﺎرى ھﻞ ﻣﻦ » طﻠﺒﯿﺪناﻣﺎمِ ﻋﺸﻖ در ﻛﺮﺑﻼ، اﻧﻌﻜﺎس ﻣﻮج اﻧﺪﯾﺸﻪ اﺳﻼﻣﻰ ﺑﺮاى ﻛﻤﻚ ﺑﻪ ﺣﻖ در ھﻤﻪ زﻣﺎن ھﺎﺳﺖ. ﯾﻌﻨﻰ آﯾﺎ ﻛﻤﻚ ﻛﻨﻨﺪه اى ھﺴﺖ ﻛﻪ ﺣﻖ را ﯾﺎرى ﻛﻨﺪ؟ ،« ﻧﺎﺻﺮ ﯾﻨﺼﺮﻧﻰhttp://atrekhoda.ir/