درباره سايت
پربحث ترين ها
تصاوير برگزيده
۲۰
شهریور ۹۴
منتخب یادداشت های استادپناهیان
مصطفی یوسفی مرام
آدم اول از وجود خدا آگاه میشود، بعد با صفای باطن به خدا ایمان می آورد، بعد با تلاوت قرآن با او آشنا میشود، بعد با عمل به دستوراتش به او کمی نزدیک میشود، بعد با مناجات و دعا با خدا انس میگیرد، بعد با تواضع و محبت به دوستان خدا و خدمت به آنها نزد خدا محبوب میشود، بعد عاشق خدا میشود.
از بالا نگاه کردن یعنی گذشته و آیندۀ هر چیزی را دیدن و ملاحظۀ اطراف را کردن. از بالا نگاه کردن یعنی غرق جزئیات نشدن. اگر به هر علاقۀ افراطی در دل خود از بالا نگاه کنیم، سرد خواهد شد و اگر به هر کینه و ناراحتی از بالا نگاه کنیم آرام میشویم. باید از بالا نگاه کردن را تمرین کنیم.
باید کنترل و مدیریت فکر و توجه خود را خود به دست بگیریم و اجازه ندهیم دیگران هر لحظه حواس ما را پرت کنند و یا توجه ما را به این سو و آن سو بکشانند. مهمتر از اینکه به چه چیزی توجه داشته باشیم این است که قدرت کنترل توجه خود را در دست داشته باشیم و این، نیاز به توانایی و تمرین دارد.
حیات چند مرتبه دارد. مرتبۀ اول حیات نباتی است و مرحلۀ دوم حیات حیوانی. طبیعتا مرحلۀ سوم حیات انسانی است فراتر از حرکتهای غریزی حیوان. حالا با مرتبۀ چهارم حیات که فراتر از استعدادهای اولیۀ انسان و هدیۀ خدا برای خوبان است، آشنا شویم. قرآن این حیات برتر را حیات طیبه معرفی میفرماید.
ما هرکدام به سهم خود عامل امتحان اطرافیانمان هستیم، بهتر است سعی کنیم تا آنجا که میتوانیم کسی را امتحان نکنیم و اگر امتحان کردیم سختگیرانه برخورد نکنیم، تا خدا نیز در امتحانات ما سختگیری نکند. بخشیدن خطای دیگران، پاک کردن نتیجۀ بد امتحان آنهاست، همان که از خدا برای خود میخواهیم.
اگر باور کنیم هر امتحانی که از ما گرفته میشود، تاثیرات آن تا ابد باقی خواهد ماند و ما برای همیشه در دنیا و آخرت با نتیجۀ این امتحانات زندگی خواهیم کرد، قبولی در یک امتحان را هم از دست نخواهیم داد. نباید بترسیم کافی است از خدا کمک بگیریم، آنگاه بی شک در همه امتحانات قبول خواهیم شد.
وقتی خدا کسی را دوست داشته باشد او را نسبت به امتحان بودن حوادث زندگیش به خوبی آگاه میکند و اگر کسی را بیشتر دوست داشته باشد، پاسخ مناسب در امتحاناتش را نیز به او الهام میکند. خدا همه ما را دوست دارد ولی ما با حواس پرتی پیامهای او را دریافت نمیکنیم و یا خود را به غفلت میزنیم.
قبل از اینکه به این فکر کنیم که چه سود و ضرری از ناحیۀ دیگران به ما میرسد باید به این فکر کنیم که به واسطۀ دیگران چگونه امتحان خواهیم شد. آنچه اصالت دارد، امتحان شدن ما با دیگران است نه اصل ارتباط با دیگران. ما برای امتحان در کنار یکدیگر هستیم و الا اصلی ترین ارتباط ما با خداست.
اگر ما در هر امتحانی سربلند بیرون بیاییم، شاید دیگر آن امتحان تکرار نشود و سختیهای آن به پایان برسد. باید غرض خدا از هر امتحانی را درک کنیم و به سمت تحقق آن حرکت کنیم تا دوران آن امتحان به پایان برسد. هر یک از دشواریهای زندگی رشدی را میخواهند که تا به آن نرسیم، رهایمان نمیکنند.
امتحانات الهی برای این است که برای خود انسان معلوم شود چه کاره است و فکری برای رشد خود بکند، و الا خدا که از حال بندگان خبر دارد. خداوند مهربان بسیاری از امتحانات را که خارج از توانایی ماست از ما نمیگیرد. وقتی ما به امتحانات خود و نتایج آن توجه نکنیم، دیگر رشد نخواهیم کرد.
امتحانات الهی همه به یک اندازه دشوار نیستند و هرچه دشوارتر باشند پر اجرترند. ولی در امتحانات آسان بناست امتیاز جمع آوری کنیم تا در امتحانات دشوار کم نیاوریم. نباید امتحانات آسان و کارهای خوب کوچک را کم قیمت بدانیم، چون در امتحانات دشوار به ثواب کارهای کوچک خوب بسیار نیازمندیم.
خدا برای سخت ترین امتحانات، بیشترین امکانات را برای بندگان خود فراهم میکند تا مبادا شکست بخورند. سخت ترین امتحان خدا در امر ولایت است. به همین دلیل اولیائش را مهربان قرار داده است و محبوب. علت اینکه اولیاء خدا اینقدر دوست داشتنی هستند این است که در امتحان ولایت شکست نخوریم.
کسی که تعریف صحیحی از زندگی ندارد، نمیتواند به تعریف صحیحی از دین برسد. کسی که بهبود زندگی را نخواهد ضرورت دینداری را هم درک نخواهد کرد. اگر کسی تعریفش از زندگی، انفعال در مقابل دوست داشتنیها نباشد و زندگی را کسب مهارت برای تغییر ذائقه و تکامل دوست داشتنیها بداند، دیندار میشود.
مهربان بودن یعنی از خودگذشتگی. آدم خودخواه نمیتواند مهربان باشد. مهربانی آدم خودخواه مکر است، چون او میخواهد برای رسیدن به دوست داشتنیهای نفسانی خود به دیگران مهربانی کند. یک مهربان واقعی هیچوقت نامهربان نمیشود. کسی که پس از مدتی نامهربان میشود یا خودخواه بوده یا خودخواه شده است.
برچسب ها
منتخب یادداشت های استادپناهیان
نظرات (۰)
هیچ نظری هنوز ثبت نشده است