منجی عصر

در زمان حمله ی مغول های وحشی ، یک کودک نازنین و ظریف و ترسویی در ایران زندگی می کرد که ترجیح داد به جای ایستادن در مقابل مغول ها به درس خواندن و مکتب رفتنش در دور آباد ادامه دهد و صیغه ی الفرار را خوب حفظ کند و بفهمد . سیبِ تقدیر این پسر بچه ی ظریف و نحیف هزار چرخ خورد و بالأخره در تاریخ این سرزمین به جایی رسید که وی ملقب به ظریف الدوله شد.

از ویژگی بارزش این بود که از کودکی هیچ کس او را در حالت گریه ندیده بود واین به خاطر شجاعتش نبود چون از گریه می ترسید . صورتش دو حالت را به خود می گرفت یا خنده یا حالت عادی . به طور مثال : همان طور که خوردن آب مرغ با تی تاب زمخت است اما شاید فردی پیدا بشود که این دوتا را با هم بخورد ونه تنها اینکه این دو تا را با هم بخورد بلکه از خوردنش لذت وافرهم ببرد .