منجی عصر

کار اصلی ما نوکران، گریه کردن و اشک ریختن است. ما گریه کن ها مثل تمامی کارگر ها ابزار خاص خودمان را برای کارمان داریم. وقت کارمان ثابت نیست، بستگی به حال مان دارد. لباس کارمان یک دست لباس مشکی ست به علاوه یک سربند. اما من همیشه دلم می خواست توی هیئت، یک شالی، چفیه ای یا دستمالی داشته باشم که اشک هایم را یادگاری نگهدارم در آن تا همراه کفنم در قبر توشه آخرتم باشد. شب پنجم محرم بود به گمانم که یکی از بچه های فاطمیون* - که مسئول صوت و تنظیم پایه میکرفون سخنران و مداح بود - روی دوشش یک شال مشکی داشت. شالی که درست مثل چفیه های عربی منگوله دار بود، اما سیاه. همانجا گفتم خودش است، همانی که برای کارم می خواستم همین شال است. گفتم یادم باشد بعد از مراسم از او بپرسم اسم این شال یا چفیه را، و این را هم بپرسم که از کجا خریده است. آن شب گفتم که یادم باشد، اما از قضا یادم رفت از او بپرسم، نه اینکه همین یک شب، بلکه تا آخرین شب دهه هم یادم نیامد. آخر روضه های حاج مهدی هوش و حواس نمی گذارد برای آدم.